Yeşilçam filmlerinin pek çoğunda anlatılan, yoksulluğu, hüznü, sevinci, umudupaylaşan insanlardan oluşan mahalle öyküleri, 1980 sonrası dönemde beyazperdede çok az yer bulur. Bu filmlere özgü dayanışma, masumiyet ve içtenlikanlatıları artık nostaljik bir geçmiş tasavvuruna dönüşür. Sözü edilen hüzünlüatmosfer çalışmaya konu olarak belirlenen Yavuz Turgul sinemasını tanımlayankarakteristik özelliklerden biridir. Toplumsal dönüşümlerden ve yönetmenin kendikişisel tarihinden beslenen bu sinema anlayışı içerisinde, geçmişe ilişkin değerlerintaşıyıcısı durumundaki bireylerin, kötümser, bireyci, yozlaşmış zamana direnmemücadeleleri işlenir. Masumiyet, içtenlik, sadakat, dayanışma temaları bu filmlerde“zamanın ruhu”nu sorgulamanın elemanlarıdır artık.Bu çalışmada Turgul’un Muhsin Bey (1987) ve Yol Ayrımı (2017) filmleri merkezealınarak, sözü edilen temsil biçimleri, toplumsal bağlantılarıyla ilişkili olaraktartışılmaktadır. Yönetmenin konuya ilişkin yaklaşımı, farklı dönemlerdeçektiği, içtenlik ve masumiyet problemlerine yoğunlaşan bu iki film odağındaincelenmektedir. Bu filmler, farklı dönemlerde çekilseler de içtenlik tartışmasıaçısından birbirini tamamladığı düşünüldüğünden tercih edilmişlerdir. Ele alınanfilmler, sosyolojik bağlam çerçevesinde, öykü ve karakterin özellikleri ön planaalınarak analiz edilmiştir.
The stories about the neighborhood, which are described in many of the Yeşilçam films, including people who share poverty, sadness, joy, hope, find little space on the screen after 1980’s. The narratives of solidarity, innocence, and sincerity, which are the main themes of these films, become elements of a nostalgic imagination of the past after the 1980’s. This melancholic atmosphere is one of the characteristics that defines Yavuz Turgul’s cinema which is the subject of this study. Within the scope of such an understanding of cinema fed by the social transformations and the director’s own personal history, the struggles of the individuals who are the bearers of the values of the past are discussed to resist the pessimistic, individualist and degenerated time. The themes of innocence, sincerity, loyalty and solidarity are the elements of questioning “the spirit of time” in these films. In this study, Turgul’s Muhsin Bey (1987) and Yol Ayrımı (2017) films are analysed in relation to their social context. The director’s approach about the topic is examined in these two films focusing on the problems of sincerity and innocence. Although these films were produced in different times, they were preferred because of the thought of completing each other in terms of sincerity discussion. These films were analyzed by taking into account the characteristics of stories and characters, in retalion with sociological context.
