Amaç: Kekemeliği olan çocukların annelerinin umut ve pozitif-
negatif duygu düzeylerini çeşitli değişkenler açısından incelemektir.
Gereç ve Yöntemler: Araştırmaya 6-12 yaş arası kekemeliği olan 33
(10 kız, 23 erkek) çocuğun annesi dâhil edilmiştir. Çocukların yaş ortalaması
9,30 ve annelerin yaş ortalaması 34,85’tir. Araştırmada veriler
“Umut Ölçeği”, “Pozitif-Negatif Duygu Ölçeği”, “Kekemelik
Şiddeti Değerlendirme Aracı-4” ve “Kişisel Bilgi Formu” aracılığıyla
toplanmıştır. Bulgular: Kekemeliği olan çocukların yaşı arttıkça, annenin
pozitif duygusu azalmakta ve negatif duygusu artmaktadır. Annelerin
umut ve pozitif-negatif duygu düzeylerinin, çocuklarının
cinsiyetine göre anlamlı düzeyde farklılık göstermediği görülmektedir.
Ortaokul mezunu annelerin umut düzeylerinin, ilkokul ve lise mezunu
annelere göre anlamlı düzeyde daha yüksek olduğu belirlenmiştir.
Sonuç: Kekemeliği olan çocukların annelerinin umut düzeylerinin
zaman içinde azalması, anneler için kekemeliğin şiddetinden çok varlığının
önem taşıması söz konusudur. Bu nedenle annelerle belirli aralıklarla
bire bir görüşmeler yapılması, kekemelik terapilerinin gidişatını
olumlu yönde etkileyebilir.
Objective: The aim of this study is to examine the hope
and positive-negative affect levels of the mothers who had children
with stuttering. Material and Methods: The research included 33 (10
female and 23 male) mothers with children who had stuttering and
whose age ranged from 6 to 12. The mean value of children’s age was
9.30 while this value was 34.85 for the mothers. The Adult Hope Scale,
Positive and Negative Affect Schedule, Stuttering Severity Instrument-
4 and Demographic Information form were utilized for data collection.
Results: As the ages of children with stuttering increased, the mothers
were observed to have lower levels of positive affect and higher levels
of negative affect. The hope and positive-negative affect levels of the
mothers did not significantly differ according to the gender of the children.
It was seen that those mothers who graduated from middle school
had significantly higher levels of hope compared to those who were elementary
and high school graduates. Conclusion: A steady decrease
in the hope levels of the mothers who had children with stuttering referred
to the existence of stuttering rather than its severity. Therefore,
regular and individual meetings with mothers could hold a positive impact
on the course of stuttering intervention.
