Bu çalışmanın amacı; 11-12 yaş grubu futbolcularda iki farklı ısınma protokolünün bazı performans parametrelerine etkisini ve aralarındaki ilişki düzeyini incelemektir. Araştırmaya, aktif futbol oynayan antrenmanlı 22 gönüllü erkek (yaş: 11,50±,51 yıl; boy uzunluğu: 148,54±7,69 cm; vücut ağırlığı: 40,44±7,50 kg ve beden kitle indeksi (BKİ): 18,21±2,29 kg/m2) futbolcu katılmıştır. Araştırma grubuna art arda olmayan günlerde antrenman öncesi jogging+dinamik germe ve jogging+statik germe egzersizlerini içeren farklı iki ısınma protokolü uygulanmıştır. Futbolculara dinamik ve statik ısınma protokolünden sonra 3 dakika pasif dinlenme ve takiben; bacak kuvveti ölçümü, flamingo denge testi, T çeviklik testi, 30 m sürat testi ve top hızı ölçümü uygulanmıştır. Hata terimlerinin normal dağılım gösterip göstermediğine Shapiro-Wilk normallik testi ile bakılmıştır. Isınma yöntemlerinin performans parametrelerine etkisini karşılaştırmak için Mann-Whitney U testi kullanılmıştır. Parametreler arası ilişki Spearman Korelasyon testi ile analiz edilmiştir. Elde edilen bulgular karşılaştırıldığında; T çeviklik testi sonuçlarına göre dinamik ve statik ısınma yöntemleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık varken (p<0,05), diğer performans değerlerinde istatistiksel olarak anlamlılık yoktur (p>0,05). Sonuç olarak, bacak kuvveti, denge, çeviklik, sürat ve top hızı parametrelerinde dinamik ısınma protokollerinin, statik ısınma protokollerine göre performans artışı sağladığı ancak istatistiksel anlamlılığın sadece çeviklik parametresinde ortaya çıktığı saptanmıştır ve dinamik germe egzersizlerinin futbolcularda antrenman öncesi uygulandığında performansa pozitif etki edeceği düşünülmektedir. Bu bağlamda, futbolcularda performans artışı sağlamak için antrenman öncesi dinamik germe egzersizleri yapılması önerilmektedir. Diğer yandan, futbolda oyunun fiziksel ve fizyolojik gerekliliklerinin çok yönlü olduğu ve performans bileşenlerinin farklılık gösterdiği bilinmektedir, bu nedenle ısınma protokollerinde germe egzersizleri seçimlerinin son derece önemli olduğu ve antrenmanın kapsamına göre çeşitlilik gösterebileceği söylenebilir.
The aim of this study was to investigate the effects of two different warm-up protocols on some performance parameters in 11-12 age group football players and analyze the correlation. Active and trained 22 male football players (age: 11.50±.51 years; height: 148.54±7.69 cm; weight: 40.44±7.50 kg and body mass index (BMI): 18.21±2.29 kg/m2) voluntarily participated in this study. Subjects performed two different warmup protocols including jogging+dynamic stretching and jogging+static stretching exercises on non-consecutive days. Following the dynamic and static warm-up protocols and then three minutes of passive recovery, subjects were tested on the leg power, flamingo balance test, T-test, 30-m sprint and ball kicking speed. Data were checked for normality by using Shapiro-Wilk test. Mann-Whitney U test was used for comparing the effect of warm-up methods on selected performance parameters. Correlation between parameters were analyzed with Spearman Correlation test. There was statistically significant difference (p<0.05) between dynamic and static warm-up methods in T-test, while no statistical significance existed in other performance results (p>0.05). According to the results of this study, dynamic warm-up protocol provides performance enhancement, although agility is the only parameter reached statistical significance, in leg power, balance, agility, sprint and ball kicking speed compared to static warm up protocol, and it is thought to have positive effects in football players when performed prior to the training. So, dynamic stretching exercises before training in football players are strongly recommended for performance enhancement. On the other hand, football is characterized by variety of the physical-physiological demands and performance parameters, so it can be said that warm-up protocol preference is very crucial and it may vary by training requirements.
