Hukukumuzda bağlılık kuralının bir gereği ve sonucu olarak şerik sıfatına sahip olan azmettirenin cezai sorumluluğunun söz konusu olabilmesi için doğrudan failin elverişli vasıtalarla suçun icra hareketlerine başlamış olması gerekir. Doğrudan fail, suçun teşebbüs aşamasına geçmedikçe, azmettirenin de cezai sorumluluğu gündeme gelmeyecektir. Azmettirmeye teşebbüs yahut sonuçsuz kalan azmettirme adı verilen bu durum bakımından ceza kanunumuzun genel hükümleri herhangi bir düzenleme ihtiva etmemektedir. Buna karşın, bazı hukuk sistemlerinde, fiilin icrasından bağımsız olarak sadece azmettirmeye teşebbüsün de çeşitli şekillerde yaptırım altına alındığını söylemek mümkündür. Alman, İsviçre ve İtalya Ceza Kanunları bu kanunlara örnek olarak gösterilebilir. Bu çalışmada, azmettirmeye teşebbüsü düzenleyen Alman Ceza Kanunu m. 30/1 tarihi perspektifleriyle ele alınarak öğreti ve Alman Federal Mahkemesi kararları ışığında değerlendirilecektir. Ayrıca azmettirmeye teşebbüse ilişkin Türk ceza hukuku öğretisindeki görüşler irdelenerek bazı çözüm önerilerinde bulunulacaktır.
It is an imperative and a consequence of the rule of connected offences in Turkish Criminal Law that in order to determine the criminal responsibility of an accomplice who solicites another person the direct perpetrator should start the acts necessary to commit a crime with all the appropriate means. Unless the direct perpetrator attempts to commit a crime, the responsibility of an accomplice will not come to an order. There is no specific provision which directly regulates attempted solicitation or futile solicitation in Turkish Criminal Code. Contrary to that effect, in some legal systems, apparently, there are some varied penal sanctions, which are directed only to the attempted solicitation independent from executing an act. The criminal codes of Germany, Switzerland and Italy might be the examples of such legal systems. In this study, the article 30/1 of the German Criminal Code, which regulates the attempted solicitation will be dealt with in its historical evaluation and then it will be assessed under the light of the doctrinal opinions and the decisions of the German Federal Court. Furthermore, the views of the Turkish jurists related to the attempted solicitation will be analysed and then some proposals in this respect will be suggested.
