Farabi’nin mille kavramı din ile felsefe arasında ortak bir terim arayışını ve bir uzlaşı bulma çabasını ifade etmektedir. O bu terim aracılığı ile antik felsefenin mirasını yaşadığı dönemin toplumsal aktüalitesi ile birleştirir. Farabi mille terimi ile Platon’un İdeal Devleti ile Aristoteles’in toplumsal realiteyi esas alan yaklaşımlarını ve yeni Platoncu sudur kuramı ile stoacı evrenselliği bir arada yorumlayabilmiştir. Farabi oluşturduğu bu eklektik felsefeyle İslami terminolojiyi mille teriminin altında bir araya getirerek senkretik bir düşünce ortaya koymuştur. O bu terimi oluştururken antik geleneğe uygun olarak epistemoloji, psikoloji ve kozmolojiyi birlikte harmanlamış ve felsefi olduğu politik bir teolojinin inşasında temel bir araç olarak kullanmıştır. Farabi’nin mille terimi tanık olduğu çağı kendisine ulaşan felsefî miras yoluyla anlamlandırmak isteyen bir düşünürün yoğun çabasında merkezi bir terim arayışına tekabül etmektedir.
The term of Farabi's mille is a seek of compromise between religion and philosophy. Through this term he combines the legacy of ancient philosophy with the social actuality of his time. Farabi by this term was able to interpret the approaches of Plato's Ideal State and Aristotle's thought that based on social reality with the Neo-Platonic emanation theory and stoic universality. He has created a syncretic thought by bringing together the Islamic terminology with this eclectic philosophy under the concept of mille. In creating that concept he blended that epistemology, psychology, and cosmology in accordance with the ancient tradition, and used it as a fundamental tool in the construction of a political theology as well as it was philosophical. Farabi's Mille concept corresponds to a central term quest of a thinker who wants to understand his era through the philosophical inheritance that reaches him.
