İslamî literatürde rivayet, önemini Hz. Peygamber ile olan bağından alır. Ancakrivayetin varlık sahnesinde kalabilmesi, Hz. Peygamber ile olan ilişkisi kadarrâviler tarafından nakledilmeye değer görülmesine bağlıdır. Bu nedenle rivayetlerinsıhhati genelde râviler üzerinden yapılır. Bu önemine binâen fıkıh usûlüeserlerinde râvinin rivayetine muhalif ameli üzerinde durulur ve şayet râvi rivayetinemuhalif amel etmişse delil olan rivayeti mi yoksa ameli mi olduğu tartışılır.Bu çalışma Hanefî kaynaklar özelinde genelde sahabî râvi üzerinde tartışılan“râvinin rivayetine muhalif ameli” konusunu farklı yönleriyle ele alacak ve rivayetinsıhhatini araştıran muhaddislere “râvinin muhalif ameli rivayeti hakkındane söyler?” sorusuna odaklanacaktır.
The narration in Islamic literature, takes its importance from connection with the Prophet. However, the fact that the narration can remain in the scene of existence depends on the fact that it is worth seeing by the narrators as much as the relationship with the Prophet. For this reason, the autost of narratives is usually made through the narrators. According this significance, the practice of narrator opposite narrative is placed in fiqh-based Works and if narrator practices opposite narrative, the evidence its narrative or practice is discussed. This study deal with issue of “the practice of narrator opposite narrative” which is discussed in general on the companionship of Prophet in specific to Hanafi sources and focus on the question of “the practice of narrator opposite narrative” what is saying to narrators of Muhammed's all sayings
