Bu çalışma, Karabağ Sorunu’nun ve taraflarının, AK Parti’ye yakınlığı ile bilinen ve milliyetçi-muhafazakâr okur kitlesine hitap eden Yeni Şafak gazetesindeki köşe yazılarında nasıl tanımlandığını ve bu tanımlama bağlamında ‘Tek Millet’ kimliğinin hangi söylemsel uğraklarda inşa edildiğini analiz etmektedir. Çalışma; AK Parti’nin 2014 sonrasında dış politikada takip ettiği sert güce dayalı milliyetçi-popülist politikaların, medya alanında karşılık bulduğu varsayımından hareket ederek, köşe yazılarında ‘Tek Millet’ kimliğinin, ‘Yeni Türkiye’ söylemi bağlamında yeniden inşa edildiğini iddia etmektedir. Çalışmanın iddiasının ampirik olarak test edilebilmesi için söylem-tarihsel analiz yaklaşımından yararlanılmış ve ‘Tek Millet’ kimliğinin iki katmanlı bir eklemlenme ile inşa edildiği tespit edilmiştir. Buna göre ilk eklemlenme, Ermeni ve Batı kimliğinin geleneksel kurucu ‘Öteki’ konumunu sürdürdüğü; ‘Tek Millet’ kimliğinin 15 Temmuz sonrası döneme atıfla güçlü olma haline vurgu yapan bir narsisizmle yeniden inşa edildiği uğraktır. Bu uğrakta ‘Tek Millet’ kimliğinin özsel niteliği olan mazlumluk, Batı karşısında ahlaki üstünlük kaynağı olarak öne çıkarılmaktadır. İkinci eklemlenme ise ‘Tek Millet’ kimliğinin iç politikada iktidar ve muhalefet arasındaki farkı meşrulaştırmaya yönelik seferber edildiği popülizm uğrağıdır.
This study analyzes how the Karabakh Question and the parties are defined in the columns in the Yeni Şafak newspaper, which is known for its closeness to the AK Party and appeals to the nationalist-conservative readership, and in which discursive moments the identity of the ‘One Nation’ is built in the context of this definition. Based on the assumption that the hard power-based nationalist-populist policies pursued by the AK Party in foreign policy after 2016 were met in the media, the study claims that the identity of the One Nation was reconstructed in the context of the ‘New Turkey’ discourse in its columns. To test the claim of the study empirically, the discourse- historical analysis approach was used and it was determined that the identity of ‘One Nation’ was built with a two-layer articulation. According to this, the first articulation is the moment in which the Armenian and Western identity maintains its traditional founding ‘Other’ position, and the ‘One Nation’ identity is reconstructed with a narcissism that emphasizes the state of being strong regarding the post-July 15 period. At this moment, oppression, which is the essential feature of the One Nation identity, is highlighted as a source of moral superiority against the West. The second articulation is the moment of populism, in which the ‘One Nation’ identity is mobilized to legitimize the difference between the government and the opposition in domestic politics.
